het einde van de wereld.

Gisteren ging de wereld vergaan, maar ik heb er niets van gemerkt...

Wellicht werd het gewoon even uitgesteld, want marketeers ontdekten dat de profetie van Indianen tegenwoordig goed verkoopt- want tot de vorige eeuw werden ze door ons uitgesloten. Dus aangezien de apocalyps nu goed verkoopt, moet je die niet zomaar prijsgeven! Binnen enkele jaren wordt wellicht nog eens het einde van de wereld aangekondigd, met nog méér dood en nog méér verderf! Niet te missen dus!

Ach ja, ik moet toegeven dat 21/12 ook bij mij vragen deed oprijzen, maar eens het einde van de wereld zo gecommercialiseerd werd, ergerde ik me dood!

Jane Austen

- My sore throats are always worser than anyone's!

- Have a girl an education and introduce her properly into the world and ten to one she has the means of settling, without further expense to anybody.

- There are people who, the more you do for them, the less they will do for themselves.

- One man's style must not be the rule of another.

- No men is offended by another man's admiration of the woman he loves. It is the woman only who can make it a torment.

- Human nature is so well disposed towards those who are in interesting situations, that a young person, who either marries or dies, is sure of being kindly spoken of.

- A lady's imagination is very rapid: it jumps from admiration to love, from love to matrimony in a moment.

And a last one:

- To be fond of dancing was a certain step towards falling in love. :-)

een etiquette.

Het beroep dat we uitvoeren drukt een stempel op ons leven én op ons persoontje. Het valt me op hoeveel er over "werk" wordt gesproken. Eén van de eerste zaken waarnaar de mensen informeren is je job. Je job plakt dan een etiquette op jou. Wellicht omdat men gelooft dat deze informatie veel verraadt over je persoonlijkheid en voorgeschiedenis, of misschien ben ik wat paranoïde. Maar daar gaat het niet echt om. Het ding is dat er vaak wordt geantwoord met een formule als: "Wel, ik ben administratief medewerker." Ik betrap mezelf daarop en het staat me niet aan, want dan lijkt het alsof je niet meer inhoudt dan dat. Het leven naast die functie lijkt dan niet van tel. Een ander mogelijk antwoord is "ik werk voor dit of dat bedrijf".  In dit geval lijkt het wel alsof je een horige bent van het bedrijf in kwestie. Dat is ook niet mijn ding. Hoewel ik vind dat iedereen zijn steentje moet bijdragen in de maatschappij, is er tegenwoordig sprake van een samensmelting tussen "werken om te leven" en "leven om te werken". Werken zullen we, dus, kies ik maar om te "werken als"...

een kleine berekening.

Als je je broodje achter het scherm verorbert, dan zit je pakweg 9 uur op je werk. Het duurt net iets meer dan een halfuur om naar je werk te gaan. Maar je gaat 's avonds ook naar huis. In totaal ben je dus 10 uur met je werk bezig.

Er blijven dan nog 14 uur op een dag over om te profiteren van je lief en je huisdier.

Alhoewel, ik slaap toch 6 uur per dag. Dan blijven er nog 8 uur over om te profiteren van elkaar, als we dan al bij elkaar slapen. Maar zijn aanwezigheid belet me niet om niet te stofzuigen. In tegendeel, we willen juist een goede indruk maken! Koken en afwassen doen we gelukkig samen. Ik sta erop, als vrijgevochten vrouw. Maar afwassen telt niet echt als quality time together.

Conclusie: een mens zit meer bij de collega's dan bij zijn lief! Thank god dat m'n collega's héél goed meevallen!

Business Casual

Maandag 3 september was niet alleen een speciale dag voor schoolkinderen, maar ook ik begon aan een nieuw hoofdstuk: een nieuwe job. Hiervoor werd me op het hart gedrukt dat de dresscode (klinkt alsof ik het over een feestje heb) "business casual" is. Wat een oxymoron!

Ik heb mijn kleerkast overhoop gehaald  op zoek naar "zakelijke maar casual" combinaties met het beeld van de HR manager en afbeeldingen van het internet voor ogen. Zelfs na drie dagen is het me nog niet duidelijk hoe ik me precies moet kleden. Uiteraard heb ik mijn collega's al aandachtig geobserveerd, maar de meesten zijn gewoon "chique" gekleed, strak in 't pak, sommigen zijn dan weer erg "comfy" gekleed, wat eigenlijk een geruststelling is. Nuja, voorlopig waan ik me meer een styliste dan een bediende, maar dat zal wel veranderen als ik wat meer ingeburgerd ben, hoop ik.

de Belgische wetgeving.

Dit vind ik werkelijk niet te geloven!!!

Michelle Martin komt vervroegd vrij!

technologie

Technische snufjes kunnen best leuk zijn, maar niets evenaart voor mij een goed, tastbaar, papieren, bedrukt boek of een handgeschreven brief. Uiteraard lijken die technische hebbedingen zoveel handiger: ze zijn sneller en lichter dan oudere media. En ergens stoor ik mij daaraan. Omdat in onze wereld alles tegenwoordig snel snel moet gaan en omdat die "steeds betere" dienstverlening enkel berust op de hebzucht van enkele mensen.

Vandaar leek dit promo-filmpje mij wel geschikt: 

originaliteit.

Ik hou van kleine, spontane attenties. Zeker als het de eerste keer is dat ik iets gelijkaardigs krijg!

Jaja, hij is origineel geweest!

een nieuwe lay-out.

Man man man, mijn stemming is omgeslagen door de nieuwe lay-out van blogspot. Ik wil een tekstje posten en dan wordt mij een achtergrondkleurtje opgedrongen. En ik wil géén achtergrondkleurtje voor mijn tekst!



Ja, ik ben en blijf Messalina en ik kan mij ergeren aan pietluttige details.

rozengeur en maneschijn

Edit: In plaats van enkel de tekst te posten, zal ik het liedje zelf posten met lyrics. Zo eindigt het gevecht met de eigenzinnige lay-out. 

Dit zegt wel hoe ik me nu voel. :-)

een geslaagd weekend.

Sinds het afgelopen weekend leef ik op een wolkje.

Zaterdagavond was ik uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van een oude vriendin. Ik bedoel natuurlijk een oude vriendschap. Het moest een rustig feestje worden. Het was gewoon thuis, in de woonkamer. Er waren voldoende zitplaatsen voor alle gasten, maar toch was het gezelschap groot genoeg voor nieuwe kennismakingen. De avond begon vrij rustig en beschaafd. Eerst werd er vooral bijgepraat en gelachen met herinneringen die opgehaald werden. Er werd ook een boodschap van algemeen nut medegedeeld: vrienden gaan trouwen! (En dan besef je echt wel dat de jaren voorbij zijn gevlogen!)

Maar de drank vloeide rijkelijk en de volumeknop werd opengedraaid. De stoelen, de zetels en het salontafeltje werden zelfs aan de kant geschoven om "de dansvloer" vrij te maken. De voorraad drank begon te slinken, dus trokken de venten naar de nachtwinkel terwijl de dames eindelijk wat tijd hadden voor girltalk. Toen de mannen eenmaal terug waren, kon het feestje opnieuw van start gaan tot de vroege uurtjes.

Ik geef het niet graag toe, maar ik was goed in de wind, dus heb ik een lift naar huis gekregen van een kameraad van de soulmate van de jarige (haha!). Thuis ben ik in mijn bed gekropen en als een blok in slaap gevallen. Met gesuis in mijn oren, alsof ik was uitgeweest.

Zondagmiddag. Bij het opstaan merkte ik dat ik mijn armband niet meer om had. Mijn armband, de armband van mijn oma, één van de weinige dingen die ik nog heb van haar. De "emotionele" waarde ervan is erg groot. Ik belde naar mijn oude vriendin om te vragen of ze de armband niet gevonden had. Ik vermoedde dat de armband was losgekomen van het zotte dansen. Ze had echter niets zien liggen, maar misschien vond ze het wel als ze klaar was met het oppoetsen. Ongeduldig als ik ben stelde ik voor om te komen helpen met poetsen. Maar zelfs na een namiddag opruimen en meubels verschuiven, vond ik mijn armband niet terug. Ik ging teleurgesteld naar huis.

Een dik uur later kreeg ik een sms'je van een onbekend nummer. Bleek dat mijn armband terecht was! Het lag in de auto van de kameraad die mij een lift naar huis had gegeven en even later stond hij zelfs voor de deur om mij mijn armband terug te geven. Mijn lieve vriendin had hem ge-sms't om te vragen of mijn armband niet in zijn auto lag.

Om hem te bedanken heb ik hem uitgenodigd om te blijven eten. We hebben samen gekookt, gegeten, gebabbeld en dan zijn we zelfs naar de stad getrokken -weer in zijn auto- om nog een glaasje te gaan drinken.  Daarna heeft hij mij weer thuis afgezet. Wat een geslaagd weekend was me dat.

En het leukste: ik zie hem morgen weer!

Zion en Joanna.

Door de lentekriebels kan ik me niet bedwingen en moet ik zingen! Wat zingen? Dit en dit! Al héél de dag!

mijn ergernis wat betreft de virtuele wereld

Onbegrijpelijk hoe we niet alleen the real world verkloten, maar ook de virtuele wereld.

Ik erger me dood aan ongegronde uitspraken op allerlei sociale netwerken. Mensen voelen zich ongetwijfeld veilig achter hun schermpje en denken dat deftig argumenteren niet meer nodig is. Ik probeer die mensen zo veel mogelijk te negeren, maar als ze zowel in de échte als in de virtuele wereld bestaan, wordt dat moeilijk...

corruptie?

Ik las deze morgen goed nieuws in de krant: volgens N-VA zouden de ministers loonsverhoging krijgen... "NEEN!" verdedigen de andere betrokken partijen zich. "Het is zo dat er een foutje is opgetreden in de tabellen en dat foutje werd over het hoofd gezien, omdat de begroting snel snel moest gebeuren."

Uiteraard een ongelukje, want mensen die gedreven worden door ideologie en naastenliefde hebben zoveel geld niet nodig. Als het rekenfoutje toch onopgemerkt was gebleven tot het geld op hun rekening stond, hadden ze dat wel teruggeven aan de belastingbetaler of aan een ander goed doel uitgegeven. We moeten begrijpen dat als we meer dan een jaar zonder regering zitten, we die vertraging moeten inhalen door minder tijd te besteden aan de begroting. Want een deftige begroting behoort niet tot het correcte beleid van een land...

Ik denk dat de Staat denkt dat we naïeve kuikentjes zijn...

de verplichte feestjes.

December is een periode die voor gemengde gevoelens zorgt bij mij. Iedereen slooft zich uit en probeert zijn of haar beste kant te laten zien. We kopen cadeautjes voor elkaar, smukken onszelf op, toveren een ingewikkelde maaltijd te voorschijn, krijgen gelukwensen van mensen die ons eigenlijk niet afkunnen en vaak worden die beantwoord (met een steek onder de gordel in mijn geval, want ik hou niet van zulke hypocrisie, maar soms word ik gewoon geconfronteerd met een oh zo leuke kennis op een al dan niet verplicht feest)...
Ik zou willen zeggen: ik heb daar een hekel aan! Ik zorg alleen voor een kleine attentie voor de mensen die me het nauwst aan het hart liggen. Ik smuk mij niet meer op dan gewoonlijk (want ik zie er altijd goed uit :-p) en ik versier mijn appartementje niet (toegegeven, een kerstboom kopen is niet een prioriteit als je alleen gaat wonen, maar ik ben dat de komende jaren ook niet van plan).
Maar anderzijds vind ik het leuk om nog eens uitgebreid te eten bij familie of goed te drinken op een receptie. (Pijnlijk om toe te geven, maar eten maakt mij happy. :-p) Andere gasten die mij niet aanstaan negeer ik, tenzij ze het niet kunnen laten om geveinsd vriendelijk te doen, dan krijgen ze een opmerking verpakt onder een doorzichtig laagje humor. Dan laten ze me wel snel gerust, want niemand wil het feestje verpesten. Bovendien is dat een geweldig excuus om veel bezoekjes te brengen en nog eens goed te feesten. Vrienden die ver weg zijn gaan wonen komen nog eens een bezoekje brengen en dat zorgt gegarandeerd "voor sfeer en gezelligheid". Dat zou ik liever het hele jaar door willen. Ja, vanuit dat standpunt zou het vaker december moeten zijn.