Zaterdagavond was ik uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van een oude vriendin. Ik bedoel natuurlijk een oude vriendschap. Het moest een rustig feestje worden. Het was gewoon thuis, in de woonkamer. Er waren voldoende zitplaatsen voor alle gasten, maar toch was het gezelschap groot genoeg voor nieuwe kennismakingen. De avond begon vrij rustig en beschaafd. Eerst werd er vooral bijgepraat en gelachen met herinneringen die opgehaald werden. Er werd ook een boodschap van algemeen nut medegedeeld: vrienden gaan trouwen! (En dan besef je echt wel dat de jaren voorbij zijn gevlogen!)
Maar de drank vloeide rijkelijk en de volumeknop werd opengedraaid. De stoelen, de zetels en het salontafeltje werden zelfs aan de kant geschoven om "de dansvloer" vrij te maken. De voorraad drank begon te slinken, dus trokken de venten naar de nachtwinkel terwijl de dames eindelijk wat tijd hadden voor girltalk. Toen de mannen eenmaal terug waren, kon het feestje opnieuw van start gaan tot de vroege uurtjes.
Ik geef het niet graag toe, maar ik was goed in de wind, dus heb ik een lift naar huis gekregen van een kameraad van de soulmate van de jarige (haha!). Thuis ben ik in mijn bed gekropen en als een blok in slaap gevallen. Met gesuis in mijn oren, alsof ik was uitgeweest.
Zondagmiddag. Bij het opstaan merkte ik dat ik mijn armband niet meer om had. Mijn armband, de armband van mijn oma, één van de weinige dingen die ik nog heb van haar. De "emotionele" waarde ervan is erg groot. Ik belde naar mijn oude vriendin om te vragen of ze de armband niet gevonden had. Ik vermoedde dat de armband was losgekomen van het zotte dansen. Ze had echter niets zien liggen, maar misschien vond ze het wel als ze klaar was met het oppoetsen. Ongeduldig als ik ben stelde ik voor om te komen helpen met poetsen. Maar zelfs na een namiddag opruimen en meubels verschuiven, vond ik mijn armband niet terug. Ik ging teleurgesteld naar huis.
Een dik uur later kreeg ik een sms'je van een onbekend nummer. Bleek dat mijn armband terecht was! Het lag in de auto van de kameraad die mij een lift naar huis had gegeven en even later stond hij zelfs voor de deur om mij mijn armband terug te geven. Mijn lieve vriendin had hem ge-sms't om te vragen of mijn armband niet in zijn auto lag.
Om hem te bedanken heb ik hem uitgenodigd om te blijven eten. We hebben samen gekookt, gegeten, gebabbeld en dan zijn we zelfs naar de stad getrokken -weer in zijn auto- om nog een glaasje te gaan drinken. Daarna heeft hij mij weer thuis afgezet. Wat een geslaagd weekend was me dat.
En het leukste: ik zie hem morgen weer!
