zoete wraak.

Komt U altijd mooi op tijd om dan te merken dat Uw vervoersmiddel is afgeschaft? Blijft U soms nog een extra halfuur wachten op Uw vervoersmiddel? Bent U soms veel langer onderweg dan het zou mogen? Bent U ook het slachtoffer van het Openbaar Vervoer? Kortom, U reist met de trein en U heeft er genoeg van!

Dan weet ik hier een site voor U:

www.reizigersprotest.be

En zo ga ik dus wraak nemen...

Een kleine vriend.

Ik denk dat een huisdier mijn leventje zou kunnen opfleuren, en bijgevolg ook het huis van mijn moeder... Het zou leuk zijn als er een beestje zou zijn, waarvoor we samen zouden kunnen zorgen zodat we zelf wat meer naar elkaar toegroeien. De band is de laatste jaren immers een beetje verwaterd en binnenkort hoop ik mijn eigen thuishaven te bezitten, dus dit is eigenlijk wel het gepaste moment. Er zijn wel nog twee kleine details die ik moet regelen.
Ten eerste, zou mijn moeder niet eenzamer zijn als zowel haar dochter en huisdier uit het nest vliegen? Ik bedoel, het zal dan nog veel stiller zijn in huis en dus is dat een grotere verandering. En ik zou zelf het huisdier willen meenemen om een kleine vriend in huis te hebben, zodat mijn eigen plek niet volledig leeg staat als ik thuis kom. Ja, ik geef het toe, ik ben een beetje bang om eenzaam te zijn. Het is wel zo dat ik van plan ben om mijn kotleven voor een deel verder te zetten, alleen zijn de omstandigheden nu wel anders. Je woont niet meer met 4 in een groot appartement in een stad waar altijd wel iets te beleven valt...
Ten tweede, ik heb het al de hele tijd over 'een huisdier' en ik weet niet goed 'welk huisdier'. Ik weet dat mijn moeder tussen katten is opgegroeid en dat een kat voor een nostalgisch gevoel zorgt bij haar. Maar een hond zou ons dichter bij elkaar brengen, aangezien we dan samen kunnen wandelen. Terwijl we bij een kat eerder zouden ruziën om het schoonmaken van de kattenbak...
Ik denk dus dat ik eens ga praten met mijn moeder en dan gaan we misschien dierenasielen afschuimen op zoek naar een kleine vriend...

een gesprek tijdens een etentje.

"Eet je altijd zo weinig?"
"Ik lust het niet."
"Je bent net een klein kind, Messalina!"
Ja, dat ben ik. :)

de verleidingskunst van de man.

De vrouw zit(!) te lezen op de trein. Ze voelt de priemend blik van de man op haar gezicht langzaam naar beneden zakken. Ze wordt gekeurd. Maar ze kijkt niet op, want dat zou dom zijn. Hij schraapt zijn keel. Hij tikt met zijn vingers op het gele tafeltje. Ze focust zich op haar lectuur. Hij haalt zijn GSM uit zijn broekzak en verzendt een bericht. Opnieuw schraapt hij zijn keel en speelt met zijn GSM tussen zijn vingers. Helaas ontglipt het ding en valt het op de grond. In een reflex kijkt de vrouw op. Haar blik kruist die van de man. Hij glimlacht nerveus. Zij kijkt hem strak aan en doet toch een beleefde poging om haar mondhoeken op te krullen. De lach van de man wordt breder. Haast een grijns. Hij raapt de GSM op en dan wordt hij hoogmoedig. "Wat leest u?" vraagt hij. "Liefde in Tijden van Cholera", antwoordt zij. "Klinkt interessant", zegt hij. Ze kijkt op. Stilte. "Waarover gaat het?" probeert hij. Ze zucht: "Het is een liefdesverhaal." Hij ziet zijn kans. "Oh," zegt hij," houdt gij van romantiek?" "Nee", antwoordt ze bits en ze sluit haar boek. Ze kijkt hem aan. Hij krijgt een rode kleur. Deze keer glimlacht ze voldaan, heropent ze haar boek en leest ze rustig verder.

Moraal van het verhaal: staar nooit naar een lezende vrouw.

De Engelse patiënt.

Ik heb net The English Patient uitgelezen - in het Nederlands weliswaar, daar ik een gemakzuchtig persoontje ben- en ik moet zeggen: wat een schitterende beschrijving van een (voor-/na-) oorlogstafereel! De bijeengebrachte personages zijn een samenraapsel van compleet verschillende karakters en ervaringen. Zo is er bijvoorbeeld de belezen doch volledig verbrande Engelse patiënt (Almásy), de jonge verpleegster Hana die aan shellshock lijdt en een jonge Indiase soldaat Kip genaamd. Ze beleven hun verblijf in die ruïne op hun eigen manier, want ze dragen elk hun bagage mee. Die bagage wordt ons kenbaar gemaakt aan de hand van flashbacks. Het is een werkelijke reis door de tijd en zo geeft dit boek een heel ontroerend beeld weer van de lotgevallen tijdens de Tweede Wereldoorlog. En niet te vergeten: de mooie, vlotte schrijfstijl van Ondaatje (of in mijn geval: de vertaling ervan).
Dus ja, volgens mij is dit een aanrader.

Een liedje.

Oh, wat word ik elke keer weer vrolijk van dit heerlijk nummer. Dát nummer maakt het wachten in een koud station draaglijk! Dát liedje vind je hier. Enjoy!

Een artikel.

Deze week heb ik de Humo gekocht en ik las deel drie van “Te gek”, een artikel waarin hoogleraar psychologie en therapeut Paul Verhaeghe de problemen aankaart, die ons neo-liberalisme met zich meebrengt. En jah, een heleboel van die problemen hadden we al in de gaten, zoals de crisis en de al dan niet vreedzame opstanden. Maar het gaat nog veel verder dan dat. Ten eerste krijgen een heleboel kinderen de stempel “ADHD” of “AUTISME”, en uiteraard zullen deze “ziektes” wel bestaan, maar wordt die diagnose niet te snel gesteld? Zou het niet gewoon gaan om kinderen die wat meer tijd of aandacht nodig hebben om zich te ontwikkelen? En dan is er nog dat enorme paradox: mensen zijn nog nooit zo bereikbaar geweest en toch voelen ze zich eenzaam. Wiens hulp moeten ze inroepen in zo’n oppervlakkige maatschappij? Hun baas geeft vooral om de cijfers en veel zogenaamde “vrienden” hebben zelf al hun problemen, zodat “vrienden” er eerder voor elkaar zijn om slechts plezier te maken. Rest nog de instanties zoals het OCMW, maar als je daar gebruik van maakt, mag je dat zeker niet kenbaar maken. Je wordt dan bestempeld als een loser, een marginaal of een profiteur… En dat terwijl er mensen zijn die zulke steun écht wel nodig hebben! Er waren heel wat zaken waar ik me al bewust van was. Als ik de laatste tijd naar het nieuws kijk, besef ik meer en meer dat dit niet de goede kant op gaat… Maar erger nog, was de spiegel die het artikel me voorhield. Zo werd er vermeld dat de leuze van onze tijd “niet denken, maar doen” is. Oorspronkelijk dacht ik ook zo over de crisis: als we doorbijten, gaat dit over. Ja, ik was een kind van mijn tijd. Tot ik tot het besef ben gekomen dat dit gewoon niet verder kan. Men kan toch geen geld blijven pompen in een corrupt systeem? Geld was oorspronkelijk een ruilmiddel, maar nu is het een veredeld goedje op zich geworden, dat mensen kansen ontneemt.

Een avondje theater.

Net thuis van een avondje theater. (Jah, morgen vroeg opstaan zal pijn doen.) Het was een grappig stuk, gebracht door een Hollands, excuseer, Nederlands toneelgezelschap. Misschien schrijf ik er wat later nog iets over, maar nu ga ik gewoon mijn bedje in kruipen. Wat ik hier wel nog even kwijt wou: respect voor de naakte dame op het podium. Wat een lef!

Het openbaar vervoer...

De tijd dat een treinritje plezierig kon zijn, is voorbij. Voor mij toch. Deze ochtend ondervond ik weer aan den lijve de hartelijke sfeer van het openbaar vervoer. Mijn reis begint zoals gewoonlijk aan een obscuur perron, samen met tientallen andere mensen. We staan als een kudde schapen te gapen en in het ijle te staren. Dan, plots, verschijnen twee lichten. Er komt beweging in de mensenmassa. Nu is het ieder voor zich. De trein rijdt trager en trager. Mensen hopen dat er een treindeur voor hun neus zal stoppen. Oh, en laat het alsjeblieft een wagon van de tweede klasse zijn! (Dat dat eigenlijk nog bestaat!) Het volk heeft zich opgehoopt voor de treindeuren, maar natuurlijk moeten ze wijken voor zij die uitstappen, dus duwen ze hun medemens onverbiddelijk aan de kant. Zodra ze de kans krijgen schuifelen ze wat meer naar de deur toe. Wie moest uitstappen, is uitgestapt. Nu is het drummen om op te stappen. Er is vast nog een zitplaats vrij. En Meneer Hautain of Mevrouw Pretentie is vastberaden die plaats te bemachtigen. Ze moeten snel zijn! Mensen toch!

Mijn plekje is aan het trapje, aan de ingang. Rechtstaan vind ik oké. Ik zit (of sta) dan ook niet overdreven lang op de trein. In theorie een kwartiertje, maar in de praktijk kan dat wel eens uitlopen. Waarom en hoe een trein vertraging oploopt is een fenomeen dat ik nog steeds niet kan vatten. Soms blijft de trein zomaar staan. In the middle of nowhere. Moeten ze soms bepaalde statistieken halen? Of rijdt een trein met vertraging voor? Waarom moet de volgende trein dan ook vertraagd worden en kan er niet zoiets als een spoorwisseling plaatsvinden? Maar nee, dat gaat niet! Want spoorwisselingen geven de choas en slechte organisatie van onze treinmaatschappij weer. Maar dat is dan weer een ander paar mouwen...

Een blog!

Eerst en vooral: ik heb geen idee wat hier precies komen zal. Na wat rondneuzen, ben ik tot de conclusie gekomen dat hier tal van mogelijkheden zijn. Maar ik was van plan om gewoon wat schrijfsels te posten. Over onderwerpen die ik toch een beetje ken en ik vrees dat dat vooral over mijn wereldje zal gaan, aangezien ik dat het beste ken. Over "mijn wereldje" gesproken, dat ziet er soms uit als een wreed sprookje. Vandaar de titel dus...

PS: Ik sta altijd open voor positieve én negatieve feedback, zolang het gegrond is! :)