een lijdensweg.

Waarom ik het nu in godsnaam nog in mijn hoofd haalde om een winkel binnen te stappen, om nog wat hapjes en een cadeautje te kopen, op een zaterdag, tussen de feestdagen door? Ah ja, want plannen is niet mijn sterkste kant. En bovendien ben ik ook nog vergeetachtig. Het is mijn eigen schuld. Ik heb mezelf vervloekt toen ik me door de winkelende mensenmassa wrong, op zoek naar ingrediënten voor aperitiefhapjes. Voor alle veiligheid had ik een boodschappenlijstje gemaakt - kwestie van niets te vergeten - en de opluchting was groot toen ik elk ingrediënt had doorstreept. Opdracht twee was minder eenvoudig: het vinden van een persoonlijk cadeau voor de vriendin van mijn broer. Ik had gerust voor de gemakkelijke oplossing kunnen gaan: een doosje chocolade of een bloemetje, maar daar heb ik een hekel aan. Ik geef liever iets waar mensen wat aan hebben, iets dat bij hen past of dat nog nuttig is. Het hoeft geen groot of duur cadeau te zijn, maar het moet wel een geschikt cadeau zijn. Soit, ik liep als een kip zonder kop heen en weer door de winkel met allerlei voedingsmiddelen in mijn karretje op zoek naar het Cadeau te midden van andere kippen zonder kop met goed gevulde winkelkarretjes. Toen ik eindelijk het Cadeau gevonden had (een badjas met tijgerprint, staat haar op het lijf geschreven), begaf ik me naar de ellenlange wachtrij aan de kassa. Het duurde lang, zo lang voordat ik kon afrekenen, dat allerlei existentiële vragen door mijn hoofd spookten. Waarom moet een mens minuten van zijn/haar leven in een wachtrij verslijten voor wat luxe? Hapjes en cadeautjes zijn toch overbodige luxe? Wat telt is het gezellig samenzijn met mensen om wie je geeft, toch? Of wat is de echte zin van de feestdagen? Het kan toch niet de bedoeling zijn dat we dan allemaal overstresst rondlopen in een winkel?

Enfin, voorbereidingen treffen voor nieuwjaar was dus weer een hele lijdensweg, maar nu kunnen we rustig en tevreden het nieuwe jaar tegemoet gaan!

PS: Beste wensen!