Het openbaar vervoer...

De tijd dat een treinritje plezierig kon zijn, is voorbij. Voor mij toch. Deze ochtend ondervond ik weer aan den lijve de hartelijke sfeer van het openbaar vervoer. Mijn reis begint zoals gewoonlijk aan een obscuur perron, samen met tientallen andere mensen. We staan als een kudde schapen te gapen en in het ijle te staren. Dan, plots, verschijnen twee lichten. Er komt beweging in de mensenmassa. Nu is het ieder voor zich. De trein rijdt trager en trager. Mensen hopen dat er een treindeur voor hun neus zal stoppen. Oh, en laat het alsjeblieft een wagon van de tweede klasse zijn! (Dat dat eigenlijk nog bestaat!) Het volk heeft zich opgehoopt voor de treindeuren, maar natuurlijk moeten ze wijken voor zij die uitstappen, dus duwen ze hun medemens onverbiddelijk aan de kant. Zodra ze de kans krijgen schuifelen ze wat meer naar de deur toe. Wie moest uitstappen, is uitgestapt. Nu is het drummen om op te stappen. Er is vast nog een zitplaats vrij. En Meneer Hautain of Mevrouw Pretentie is vastberaden die plaats te bemachtigen. Ze moeten snel zijn! Mensen toch!

Mijn plekje is aan het trapje, aan de ingang. Rechtstaan vind ik oké. Ik zit (of sta) dan ook niet overdreven lang op de trein. In theorie een kwartiertje, maar in de praktijk kan dat wel eens uitlopen. Waarom en hoe een trein vertraging oploopt is een fenomeen dat ik nog steeds niet kan vatten. Soms blijft de trein zomaar staan. In the middle of nowhere. Moeten ze soms bepaalde statistieken halen? Of rijdt een trein met vertraging voor? Waarom moet de volgende trein dan ook vertraagd worden en kan er niet zoiets als een spoorwisseling plaatsvinden? Maar nee, dat gaat niet! Want spoorwisselingen geven de choas en slechte organisatie van onze treinmaatschappij weer. Maar dat is dan weer een ander paar mouwen...