Een artikel.

Deze week heb ik de Humo gekocht en ik las deel drie van “Te gek”, een artikel waarin hoogleraar psychologie en therapeut Paul Verhaeghe de problemen aankaart, die ons neo-liberalisme met zich meebrengt. En jah, een heleboel van die problemen hadden we al in de gaten, zoals de crisis en de al dan niet vreedzame opstanden. Maar het gaat nog veel verder dan dat. Ten eerste krijgen een heleboel kinderen de stempel “ADHD” of “AUTISME”, en uiteraard zullen deze “ziektes” wel bestaan, maar wordt die diagnose niet te snel gesteld? Zou het niet gewoon gaan om kinderen die wat meer tijd of aandacht nodig hebben om zich te ontwikkelen? En dan is er nog dat enorme paradox: mensen zijn nog nooit zo bereikbaar geweest en toch voelen ze zich eenzaam. Wiens hulp moeten ze inroepen in zo’n oppervlakkige maatschappij? Hun baas geeft vooral om de cijfers en veel zogenaamde “vrienden” hebben zelf al hun problemen, zodat “vrienden” er eerder voor elkaar zijn om slechts plezier te maken. Rest nog de instanties zoals het OCMW, maar als je daar gebruik van maakt, mag je dat zeker niet kenbaar maken. Je wordt dan bestempeld als een loser, een marginaal of een profiteur… En dat terwijl er mensen zijn die zulke steun écht wel nodig hebben! Er waren heel wat zaken waar ik me al bewust van was. Als ik de laatste tijd naar het nieuws kijk, besef ik meer en meer dat dit niet de goede kant op gaat… Maar erger nog, was de spiegel die het artikel me voorhield. Zo werd er vermeld dat de leuze van onze tijd “niet denken, maar doen” is. Oorspronkelijk dacht ik ook zo over de crisis: als we doorbijten, gaat dit over. Ja, ik was een kind van mijn tijd. Tot ik tot het besef ben gekomen dat dit gewoon niet verder kan. Men kan toch geen geld blijven pompen in een corrupt systeem? Geld was oorspronkelijk een ruilmiddel, maar nu is het een veredeld goedje op zich geworden, dat mensen kansen ontneemt.